Said zet leraren in spe meteen diversiteitsbril op

Said Dnoub groeit op in een traditioneel Marokkaans islamitisch gezin in Deurne. In de jaren ‘80 gaat Said naar het atheneum. Leren is echt zijn ding. Op zijn achttiende worstelt Said dan ook met de verwachting van zijn familie om snel te trouwen en werk te zoeken. Said ziet zijn leven anders en vertelt thuis dat hij graag verder wil studeren.

Een leraar ziet dat Said jonge kinderen echt kan boeien

Said is ervan overtuigd dat een diploma belangrijk is. Tot dat inzicht is hij gekomen door tijdens zijn secundair de thuisadministratie op zich te nemen. Via taken als het beantwoorden en opsturen van brieven merkt Said hoe belangrijk een goede opleiding is.

Said gaat rechten studeren maar merkt al snel dat deze studies hem niet helemaal liggen. Maar wat wil hij dan wel? Dat is een groot vraagteken.

In één van de gezinnen waar Said babysit merkt Chris, moeder en zelf leraar, op dat Said goed kan omgaan met jonge kinderen. Hij weet hen te boeien met zijn verhalen. Zij vraagt aan Said of hij er niets voor voelt om leraar te worden. “Het is pas door haar vraag dat ik zelf bij die mogelijkheid stil sta. Ik schrijf me uiteindelijk in voor de lerarenopleiding. Ik ben er de enige student met een migratieachtergrond” vertelt Said.

Said laat zich niet ontmoedigen, ondanks harde confrontatie

Tijdens zijn opleiding botst Said regelmatig op vooroordelen. Terwijl hij stage loopt in een school volgt een eerste harde confrontatie. Een ouder klaagt bij de directie en stelt: “ik wil niet dat die Marokkaanse jongen komt lesgeven aan mijn dochter want zijn Nederlands … dat is toch niet goed”.

Met deze confrontatie in het achterhoofd start Said met een bang hart aan zijn eerste job als leraar. Hij stelt al snel vast dat hij één van de weinige leraren is die algemeen Nederlands spreekt met de kinderen.

‘Ben jij de leraar? Kan dat dan?’

De eerste vijftien jaar van zijn loopbaan werkt Said als leraar in een basisschool in Antwerpen. Hij doet veel ervaring op binnen een goed lerarenteam.

Said sluit de vele positieve reacties van ouders in zijn hart. Vooral ouders met een migratieachtergrond vertellen hoe blij ze zijn dat hun kinderen bij Said in de klas zitten. Zo zien ze dat ook zij, met hun Marokkaanse roots, leraar kunnen worden. Said merkt dit ook regelmatig bij schooluitstappen. Said: “Kinderen van andere scholen kwamen me regelmatig vragen ‘wie ben jij?’. Als ik dan aangaf dat ik de leraar was, reageerden ze vaak verbaasd: ‘Ben jij de leraar? Kan dat dan?’ ”

Jezelf constant moeten bewijzen omwille van je afkomst

Wanneer Said jaren later als directeur aan de slag gaat in een andere basisschool, komen er sterke reacties van ouders. Sommigen halen meteen hun kinderen weg van de school. ‘Ik wil niet dat mijn kind naar een school gaat waar een Marokkaan directeur is’, stelde één van deze ouders. Sommige ouders vragen een gesprek over de visie van Said op onderwijs. Said: “Hoewel de meeste ouders bleven, doet het heel wat met je als persoon als je je constant moet bewijzen omwille van je afkomst en het feit dat je naam anders klinkt.”

Said zet studenten van de lerarenopleiding een diversiteitsbril op

Said werkte als leraar jarenlang in een team dat het kind centraal stelt en uitgaat van diversiteit als norm. Die visie was er niet bij iedereen in het lerarenteam waar hij als directeur leiding gaf. Said: “Dat botste met mijn eigen visie. Ik besloot naar de bron te gaan: de lerarenopleiding. Daar werk ik ondertussen al tien jaar aan het ontwikkelen van een meer inclusieve mindset bij kandidaat-leraren.”

In de educatieve bachelor lager onderwijs van de Arteveldehogeschool is diversiteit geen apart luikje maar zetten studenten meteen een diverse bril op. Zo zit diversiteit verweven in de lessen, voorbeelden, het gebruik van filmfragmenten en casussen.